jueves, febrero 14, 2008


.
.
.
.
descubrimientos
en la trivilidad de lo cotidiano,
.
La ciudad cae
renace, vuelve a nacer,
sobre sus propios despojos.
.
su cuerpo está cambiando
con el flujo de miles de personas
que pretenden encontrarse
sin mirarse a la cara
.
la ciudad muere un poco cada noche,
pero se levanta a la luz del alba.
.
engaña a ciegos
retociendo sus calles,
no es lugar para un borracho
con corazón y sin hogar
.
las calles son frías
para dormir en ellas,
pero sus sombras son cálidas
te regalan unos polvos
te arrastran a bares
te están buscando

3 comentarios:

Anónimo dijo...

:-D!!!!!!!!!


^^


ya tenía ganas de leer algo suyo

Anónimo dijo...

Como sempre,coas túas fotos, os teus poemas,consigues remover algo dentro de min, non sei se bon ou malo, pero o importante é que aínda consigues facelo (icluso creo que cada vez máis XD).
...Pasaba por aquí, pasaba por aqui, ningún telefono cerca, no lo pude resistir...
Bicos mil
Mariña

Beicosis dijo...

hola kokorokito mio pues nada aki te dejo un mensajito y te mando unas fotos de tu sobri a el email oki!!!! q te kiero mucho y ya echo d menos el poder verte la verdad parece q fue hace mil años la navidad y tan solo han pasado unos meses..... pues aki te dejo mi firmita conmucho cariño y amor.
espero q la proxima foto q vea ahi arriba sea una dedicatoria para la bola d tu hermana jejejje q ahora soy mas una bolita d grasa q yo misma... te kieroooooooooo